Öz

Bireyin alışılmış, kazanılmış öğretiler karşısında hissettiği rahatsızlık duygusunu ele almaktadır. Bu bağlamda “anı” kavramı çalışmalarında önemli bir yer tutmaktadır. Anıların; kişi üzerindeki etkileri, belleğin “oyun” ve “eğlence” adı altında bu anıları eğip bükerek deforme etmesi, hatırlama eyleminin güvenilmezliği ve tüm bunların temelinde gördüğü alışkanlığa dayalı rehavet duygusunun tehlikelerine odaklanmıştır.

Bellek ve anılar arasındaki bu ilişkiyi çalışmalarında boşluk-doluluk bağlamında ele almaktadır. Oruç Aruoba’nın şiirlerinde yer alan “boşluk” anlayışı ile Bilge Karasu’nun dilinde işlenen “zaman” mefhumu yaklaşımının temelini oluşturan önemli bakış açılarındandır. Çoğunlukla iç ve dış mekân üzerinden oluştuğu anlatısını seçtiği kadrajlar, paletinin soft tonları aracılığıyla güçlendirilmektedir.

Yakın zamanda ele aldığı kavramları “çürüme/dejenerasyon” başlığı altında değerlendirmeye başlamıştır. Yanılgılar ve alışkanlıklar (alışılmışlıklar) üzerinden ilerleyen bu yaklaşım fiziksel ve ruhsal çürüme/dejenerasyon kavramlarından hareketle bir sorgulama ortaya koyar.Çürüme halinin sistematik yapısı üzerine odaklanarak bu yapıyı, kişinin hayatında iç içe geçen anlar, anılar ile döngüsel tekrarlar üzerinden inceleyerek üretimine devam etmektedir.